Sixteenth.

PERSPEKTYWA AMY

 - Wracamy do Londynu ! - krzyknął Dave, wbiegając do mieszkania i pośpiesznie się pakując. - Moja siostra jest w szpitalu !

 - Jaka siostra ?!

 - Molly. Dziewczyna, z którą spędziłem całe moje życie, okazała się moją siostrą !

 - Jak spędziłeś życie ? Coś ten teges ?

 - Nie. Przyjaźniliśmy się. - mówił ciągle wkładając rzeczy do walizki.

 - Ja nie jade. - stwierdziłam smutna.

 - Nie zostawie cię tu ! - zaprotestował chłopak, prostując się i patrząc w moje oczy.

 - Nie rozumiesz. Ja nie mam gdzie wracać.

 - Możesz mieszkać ze mną. - próbował mnie rozchmurzyć, obdarowując mnie szerokim uśmiechem.

 - Nie o to chodzi ... - tłumaczyłam. - Molly jest dziewczyną przyjaciela Harry'ego. Nie wiedziałeś ?

 - Nie, ale myślę, że to nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia. Amy ! Wróć do Harry'ego i będzie dobrze !

Po jakimś czasie rozmowy w końcu zgodziłam się wrócić. Wtedy obiecałam sobie, że opowiem wszystko Styles'owi. Tylko jak ? Nie powiem mu przecież, że potrzeba mi czasu, bym znowu poczuła coś do niego, bo zakochałam się w Dave'ie. Cały czas o nim myślę, nawet cześciej niż o moim chłopaku, a to chyba nie jest normalne ... - rozmyślałam, chowając rzeczy do torby podróżnej. Pożegnawszy się z miejcem, gdzie nie byłam nawet tydzień, pojachaliśmy na lotnisko. Akurat zdążyliśmy na samolot. Kupiwszy bilety, weszliśmy na pokład i polecieliśmy.

PERSPEKTYWA NIALL'A

Po kilku godzinach oczekiwania, aż lekarze pozwolą mi zajrzeć do 'mojej dziewczyny', wreszcie mogłem ja zobaczyć.
 - Boże, Molly. - szpenąłem, po tym jak spostrzegłem dziewczynę z szwami na brwi, wacikiem na czole, podbitym okiem, złamaną ręką itp itd ... Od razu zacząłem płakać. Usiadłem na krześle przy jej łóżku, złapałem za rękę i szeptałem ciepłe słowa otuchy. Wiem. To było bez sensu ... Ale co ja poradze ... Tak bardzo ją kocham. 

Posiedziałem chwilę wpatrując się w jej rany i zamknięte oczy.

 - Przepraszam pana. - zwróciła mi uwagę jedna z pielęgniarek dyżurujących.

 - Tak ?

 - Siedzi tu pan dobre 4 godziny. Nie chcę pana wyganiać, ale za niedługo mija czas odwiedzin. Już późno.

 - To która godzina ?

 - Blisko 22:00. - oznajmiła kobieta, spojrzawszy na zegarek. - Proszę iść do baru, napić się kawy, zjeść coś. - Namawiała mnie przyjazna sanitariuszka.

 - Wolę posiedzieć tu przy niej. - kątem oka spojrzałem na śpiącą brunetkę.

 - Ma pan jeszcze ponad godzinę. Zapraszam. Tu za rogiem ma pan kawiarenkę.

 - Dziękuję. - powiedziałem i skierowałem się w miejsce, gdzie mógłbym napić się czegoś dla rozbudzenia. 

Wszedłem do pomieszczenia i od razu zobaczyłem uśmiechniętą starszą kobietę za ladą. Podszedłem i zamówiłem sobie kawę. Oczywiście miła pani nie dała mi spokoju, twierdziła, że jestem "zbyt chudziutki" i namówiła mnie na ciastko. No dobra ... Nie trzeba było namawiać. Po chwili wróciłem do sali gdzie leżała West.

 - Amy ?! -zdziwiłem się ujrzawszy blondynkę w towarzystwie chłopaka, który siedział na moim miejscu.
 - Cześć. - brunet wstał. - Jestem Dave, brat Mol.
 - Ja Niall, Molly nie mówiła, że ma rodzeństwo ... - uścisnąłem rękę kolegi i usiadłem na krześle, w niewielkiej odległości od łóżka.
 - Nie mówiła, bo nie wiedziała. W sumie , to jesteśmy przyrodnim rodzeństwem, mamy inne matki. Ale to nie ważne.
 - Co z nią ? - spytała zatroskana blondynka.
 - To co widać. Nie wiadomo, kiedy znowu zacznie do nas mówić ...
 - Boże ... - westchnął Dave.
Zamilkliśmy. Na całym oddziale było dość cicho. No w sumie była noc, czemu ja sie dziwie ? Patrzyłem jak brunet wtula się w dłoń swojej siostry coś szepcząc. Później we troje pojechaliśmy do Dave'a, który miał wielkie mieszkanie. Ja bałem się wracać do domu, gdzie mogłem spotkać Louis'a, a Amy, opowiedziała mi wszystko.

PERSPEKTYWA HARRY'EGO

 - Hazz ? Wstawaj ! - wołał mnie Lou. Już późno.

 - Amy już wstała ? - pytałem, jak głupi.

 - Musisz zapomnieć, Harry ! - mój kumpel usiadł koło mnie. - Odeszła. Może kiedyś wróci i powie ci, jak było naprawdę, ale na razie ciesz się życiem. Znajdziemy ci jakąś laske, no wiesz. Bedziesz szczęśliwy. 

 - Co ty możesz o tym wiedzieć ?! Przecież ty też nie masz dziewczyny !

 - Widocznie nie była warta zachodu ... One wszystkie są takie same. Skaczesz wokół niej, pilnujesz, rozpieszczasz, starasz się, a ona tak po prostu sobie jest z innym ... W każdym razie. Zapomnij ...

 - Nie trzeba. - ku naszemu zdziwieniu w progu sypialni stanęła nie kto inny jak Amy.

 - Boże kochany ! - krzyknąłem wyskakując z łóżka i dosłownie rzucając się na moją dziewczynę. 

Lou wyszedł a my we dwoje usiedliśmy na przeciwko siebie, gapiąc się nawzajem w oczy. Chciałem ją pocałować no i zrobiłem to, ale to już nie był taki ciepły i czuły pocałunek. Czułem, że coś jest nie tak.

 - Coś się stało ? - spytałem.

 - Nie, to znaczy tak. Chciałam ci powiedzieć, że ... no bo ja ... no ... - jąkała się ze zdenerwowania. - Chciałam cię bardzo przeprosić. Wyjechałam i zostawiłam cię tu samą. 

 - To już nie ważne. - uśmiechnąłem się. - Opowiadaj. Dlaczego pojechałaś ? Jak tam żyłaś, przez te kilka dni ? I dlaczego zdecydowałaś się wrócić.

 - Dowiedziałam się, że moi rodzice umarli w wypadku. Potem, że mam brata ... Tak się to wszystko pokomplikowało, że nie mogłam sobie poukładać tego w głowie i próbowałam uciec od problemów. Byłam już w samolocie i myślałam, jak to będzie. Przysiadł się Dave-znajomy Molly. Zaproponował mi mieszkanie. Oczywiście każdy miał swój pokój, swoje zajęcia. Prawie wcale nie gadaliśmy. No a potem jak się dowiedział, że Molly jest jego siostra i została pobita, to kazał nam wracać, tak więc jestem.

 - Co ?! Molly jest pobita ?! - krzyczałem.

 - Ciii. - uciszała mnie osiemnastolatka. - Wy nie wiecie ? 

 - Nie ! Jedźmy do niej. 

 - Nie opłaca się. Przynajmniej nie teraz.

 _____________________________________________

nareszcie ! :3

w końcu pojawił się 16. rozdział :)

wybaczcie, że aż tak długo musiliście czekać, ale myślę, że ta przerwa dobrze mi zrobiła. c:

będę miałą więcej weny, więcej pomysłów itp ;]

liczę na komentarze :D

do następnego ! :>